शिकवण

खुप दिवसांपासून वाटत होतं,काही तरी लिहावसं; पण काय सुचत नव्हतं. आणि कवितेनंतर तर सगळ्यांच्या अपेक्षा उंचावल्या असतील (?) अशी धारणा होती. पण खरं सांगायचं झालं, तर work load मुळे विचारांना सुद्धा विचार सुचत नव्हते. कामाच्या वाढत्या व्यापामुळे आणि tension मुळे कधीतरी मी खचून गेलो. सर्वसामान्य माणसाप्रमाणे देवाला आणि नशीबाला दोष देऊन मोकळा होत होतो. अशा वेळेला एक प्रसंग आठवला.

IIT मध्ये engineering करायचं माझं स्वप्न होतं आणि ते पूर्ण झालं नाही याचं खूप वाईट वाटायचं. या गोष्टीला खूप दिवस झाले होते. आणि माझं new mumbai ला college सुरु झालं होतं. college नुकतंच सुरु झालं असल्यामुळे IIT च्या ambitions पुर्ण झाल्या नाहित याची खंत मनात अजून होती. त्यात भरीस भर म्हणजे मी एकदा ५२३ ने college ला जात होतो. नेहमीप्रमाणे बस भरली असल्यामुळे मला ऊभं राहण्याशिवाय गत्यंतर नव्हतं. समोरच्या seat वर बसलेला मुलगा, Feynman-lectures on physics चं पुस्तक वाचत होता. त्याच्या bag वरच्या symbol मुळे तो IITian आहे, हे लक्षात आलं. आणि मी परत देवाला दोष देणं सुरु केलं. अगदी मला bus मध्ये seat मिळत नाही, इथपासून ते मला IIT का मिळालं नाही इथपर्यंत!

संपुर्ण प्रवासभर मी - देवाने मला सबंध आयुष्यात काही दिलं नाही, याचा जप करत होतो. तेवढ्यात एक चमत्कार - नव्हे साक्षात्कार झाला..

Hellen Keller Institute पाशी बस थांबली. महापे चा stop आल्यावर बरीच माणसं उतरु लागली. त्या गर्दिमध्ये एक अपंग मुलगी आपल्या आईसोबत उतरत होती. तीला पाहून मी थक्क झालो. ती आंधळी, मुकी होती. तीला धड चालतादेखील येत नव्हतं. ती आणि तीची आई उतरण्यासाठी प्रयत्नांची शर्थ करत होते....

ज्या देवाने मला काही दिलं नाही, त्या देवाच्या मूक उत्तराला पाहुन मी गहिवरलो. त्या मुलीसोबत माझी तुलना केली, तर मी तिच्यापेक्षा हजारपटीने धडधाकट होतो. देवाने मला किती दिलं नाही, यापेक्षा मला कितीतरी गोष्टी दिल्या आहेत हे एका क्षणात जाणवलं.

तेव्हापासून मी ठरवलं. देवाने आपल्याला खूप काही दिलंय याची जाणीव नेहमी मनात ठेवायची आणि प्रत्येक वेळी, देवासमोर हात जोडल्यावर ईतरांसाठी प्रार्थना करायची. आपल्यावर ओढवलेला प्रसंग हा कितीही वाईट असला, तर त्यात देवाला किंवा दैवाला दोष देण्यात काही अर्थ नसतो.

हा प्रसंग म्हणजे देवाने मला दिलेली सर्वात मोठी शिकवण आहे...!