होय! वसंत येतोय...

आज office मधून येताना, एक छान संध्याकाळ पहायला मिळाली. रस्ता जुनाच होता आणि प्रवासदेखील routine होता. येताना आजूबाजूची झाडं पाहत होतो.

वाटेत अनेक झाडे होती. काही सदाहरित - तर काही रुक्ष. हिवाळादेखील नुकताच संपल्यामुळे दिवस मोठा होत होता. माझ्या लक्षात आलं की, काही सुकलेल्या झाडांना लाल रंगाची पालवी फुटली होती - अगदी नुकतीच. लाल रंगात स्पंज बुडवून शुभ्र कागदावर ठेवला की, जसा पोत तयार होतो, अगदी तस्साच. काही दिवसांपूर्वी या झाडांवरचं पान अन पान झडून गेलं होतं. अगदीच उदास वाटत होतं ते; पण निसर्ग कसा बिलंदर असतो पहा! त्या रुक्ष झाडांना त्याने हिरव्या नव्हे, तर रंगबेरंगी पाना-फुलांचा उपहार दिला होता.
हिवाळ्यात पाईन वृक्षाकडे पाहून, त्यांच्या ever green पानांचा मत्सर झाला नसेल का त्यांना? किंवा कोणाच्या दारामध्ये आपण सर्वप्रथम का उभे आहोत असा प्रश्न पडला नसेल का त्यांना? पण याची उत्तरं वसंताने दिली. त्या पालवीने फुलणा-या झाडांना पाहून मला खूप प्रसन्न वाटलं आणि त्यांची सोशीकता पाहून मला पप्पांची आठवण झाली.

माझ्याएवढंच वय असेल त्यांचं, किंवा त्याहूनही कमी, जेव्हा त्यांना एकट्याने निष्ठूर जगाला सामोरं जावं लागलं. काही चांगले - व खूप वाईट अनुभव सहन केले त्यांनी. हेच त्यांच्या गंभीरपणाचं कारण असावं बहुतेक. लहानपणापासून पाहत आहे त्यांना, पण व्यक्त करता आलं नाही, का कोणास ठाऊक! आयुष्याचे अनेक प्रखर अनुभव घेवून रुक्ष झाडाप्रमाणे झाले होते. प्रत्येक पावलागणिक तडजोड, संसारयातना. कित्ती कित्ती गोष्टी सहन केल्यात त्यांनी. पण या प्रवासात आईने त्यांना छान साथ दिली.

पण आता परिस्थिती बदलतेय. बहर येतोय.. हो, बहर येतोय. मी त्या झाडाची पालवी बनलोय याहून मोठ्ठं सुख कोणतंच नाही. वसंताची चाहूल लागतेय आणि मला माझ्या झाडाला पूर्ण बहरलेलं पहायचंय. अगणित डोळ्यांनी त्या झाडाला पाहिल्यावर शील, सात्विकता आणि सहनशीलतेची शिकवण घ्यावी. आज पप्पांच्या वाढदिवशी त्यांना आजन्म वसंत लाभो हिच ईश्वरचरणी प्रार्थना..!